Maar lukt het ook… het vervolg

Nee… nog niet echt… soms eventjes… pffffffffff… maar meestal niet.

En toch geef ik de hoop niet op hoor!

Ik ben vastberaden mijn plekje te veroveren, mijn uurtje, mijn stukje lucht…

Nu zit het zo dat er heel wat mensen op me leunen nu; wat moet ik dan?
Ik kan toch niet mijn familie laten stikken.

Tja…

Sinds donderdag j. l. weten we i. i. g. dat we eindelijk een seniorenhuisje voor mijn ouders hebben gevonden; het huisje is toegewezen! EINDELIJK!
En het mooiste is dat we dan toch nog HET HUISJE schuin tegenover het onze hebben kunnen bemachtigen, het huis waar het allemaal om is begonnen.
Mijn ouders wonen nu al bijna 13 maanden bij ons in… ze hebben me nodig…
Het kind van mijn man heeft me nodig… mijn man heeft me nodig…
LIEVE HELP!!!

Wanneer mag ik eens iets of iemand nodig hebben?
Gewoon een beetje lucht voor mezelf… iemand tegen wie ik mag leunen…

En morgen, morgen gaat het allemaal gewoon weer door.

De groeten,

Gaabs